۲۶بهمن
تماسی داشتم با دکتر د ، خیلی رک گفت کار سختیه،منم خیلی کار نکردم ، همه ی اینها یعنی توی این راه تنهایی.خودتی فقط ، ولی میدونی که بالاخره یه روزی اتفاق میفته.چندتا سوال ازت میپرسم.
پرسید.جواب دادم.
گفت باشه! قبول کرد!
و گفت قرارمون شنبه ی هفته دیگه همینجا.
برو ببینم چیکار میکنی.
من؟میترسم.خیلی خیلی میترسم.هیچ تجربه ای ندارم و نمیدونم باید چیکار کنم و جالب اینجاست که همه ی اینا رو خودم خواستم.خودم خواستم برم تو دهن شیر.همیشه همینه.خودم با دست خودم:)ناراضی ام؟نه.فقط میترسم.زیاد میترسم.
حس میکنم باید شنبه با دست پر برم سر قرار وگرنه من ، من نیستم.
میخوام پایان این راه مثل الماس بدرخشم.
سلامی دوباره
شجاعت مثال زدنی دارید امیدوارم تلاش تون هم به همین شکل باشه
مهمه این که شما تمام تلاش تون رو انجام بدید ، به نظرم این موضوع از اصل ماجرا اهمیت بیشتری داره
همیشه به دنبال رسیدن به اهداف مون هستیم و این موضوع گهگاهی ما رو از لذت بردن از مسیر زندگی دور میکنه
امیدوارم از این چالش لذت ببرید و صد البته همونطور که گفتید در انتها مثل الماس بدرخشید.
ماجرای اون مصاحبه کاری رو هم پست کنید ببینیم تهش چی میشه :-)
THE LIFE